Prije 25 godina počela je opsada Sarajeva (AUDIO)

Opsadu Sarajeva uspostavio je 4. korpus JNA. Kasnije, 14.maja je preimenovan u Sarajevsko-romanijski korpus, Vojske tzv. Srpske Republike BiH.

Za vrijeme opsade prosječno je palo 329 granata dnevno na Sarajevo. Rekord od 3.777 ispaljenih granata zabilježen je 22. jula 1993. godine. Granate su napravile ogromnu štetu, a najveću štetu su pretrpjeli civilni, kulturni i vjerski objekti.

Već tokom zime 1991/92. godine, Jugoslavenska narodna armija je rasporedila artiljeriju i drugo oružje na brdima oko Sarajeva. Oko 120 minobacača i 250 tenkova je bilo stacionirano na tim brdima. U martu 1992. godine u Sarajevu je došlo do sukoba između pripadnika Srpske Demokratske Stranke (SDS) Radovana Karadžića i policajaca pod kontrolom vlade Bosne i Hercegovine kad su srpske snage na Grbavici i Vracama postavili barikade.

Dana 5. aprila 1992. godine održale su se demonstracije za mir.

Pripadnici SDS-a su pucali sa krova hotela Holliday Inn na demonstrante. Nakon demonstracija održanih na Marijin Dvoru, okupljeni demonstranti su se uputili ka tadašnjem mostu Vrbanja. Snajperisti koji su bili pozicionirani u objektu pored obližnje benzinske pumpe su otvorili vatru demonstrante i tu, na mostu su ubili Suadu Dilberović i Olgu Sučić. Suada Dilberović i Olga Sučić su prve žrtve opsade Sarajeva, a most na kojem su ubijene danas nosi njihova imena i stih:

Kap moje krvi poteče, i Bosna ne presuši.

Poslije neuspješnog pokušaja Jugoslavenske narodne armije da uz pomoć tenkova zauzme Predsjedništvo Republike Bosne i Hercegovine, koji su spriječili borci Teritorijalne odbrane Bosne i Hercegovine naoružani samo zoljama, 2. maja 1992. godine je postavljena zvanična blokada na Sarajevo od strane VRS-a. Glavne ulice u grad su blokirane i tim putem se spriječila opskrba Sarajeva. Naoružanje i broj srpskih vojnika oko Sarajeva bili su nadmoćniji u odnosu na branioce grada. Uprkos tome, VRS nije uspjela zauzeti grad i nastavila je sa gađanjem sa okolnih brda. Ciljevi su bili morenje glađu i demoralizacija stanovništva putem besmislenih grozota.

Zapovjednik snaga bosanskih Srba, general Ratko Mladić, dao je izrazitu naredbu da se gađaju svi nesrpski ciljevi u Sarajevu.

Granatirani su gradska bolnica (posebno je bila granatirana tokom vremena za posjete poslijepodne), zatim džamije, crkve i mnogi drugi objekti.

Druga polovina 1992. i prva polovina 1993. godine predstavljaju vrhunac opsade Sarajeva. Sarajlije su pretrpjele velike gubitke. Najvažnija uporišta i skladišta oružja grada čvrsto su bila u rukama VRS-a. Gradom je vladao strah od snajpera i table s napisom "Pazi, snajper!" su postale svakodnevnica. Neke su ulice bile toliko ugrožene da su nosile naziv "snajperska staza". Neki dijelovi grada, kao naprimjer Novo Sarajevo, bili su pod kontrolom vojske Republike Srpske.

Branioci grada po naoružanju su bili daleko slabiji od srpskih napadača. Napadima na kasarne u gradu branioci Sarajeva su pokušali kompenzirati nedostatak oružja.

Sredinom 1993. godine između Aerodromskog naselja i Butmira prokopan je 800 metara dugačak tunel spasa, koji je dozvolio ne samo ranjenima da napuste grad, nego je prije svega omogućio opskrbu grada hranom, ali, putem prevazilaženja embarga Ujedinjenih nacija na oružje, i oružjem.

Početak tunela je u porodičnoj kući Kolarevih pored piste Sarajevskog aerodroma na Butmiru. Danas je ta kuća muzej ratne historije Republike Bosne i Hercegovine. Najvjerovatnije Sarajevo ne bi preživjelo bez oružja, hrane i medikamenata koji su prošli kroz taj tunel.

U ovom su vremenu bile napadnute mnoge civilne zgrade. Izvještaji ističu da je u septembru 1993. godine 35.000 zgrada u Sarajevu bilo srušeno i sve ostale zgrade bile su manje ili više oštećene. Među njima su bolnice, novinske agencije, industrijske zgrade, zgrade vlasti, kasarne i baze Ujedinjenih nacija. Među važnijim objektima se nalaze zgrada Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine i Vijećnica, koja je 25. aprila 1992. godine izgorjela zajedno s mnoštvom nenadoknadivih djela historije i kulture.

Gađanje grada je koštalo mnogo ljudskih života. Prilikom pojedinih gađanja ubijene su desetine i ranjene stotine ljudi. Jedan strašan primjer za to je masakr na ovtorenoj tržnici "Markale", gdje su u februaru 1994. godine granate ispaljene sa srpskih položaja na Špicastoj stijeni pogodile masu ljudi i uzeli život 68 Sarajlija. Kao odgovor na ta gađanja Ujedinjene nacije su srpskim snagama diktirale jedan ultimatum prijeteće da će ih bombardirati, ukoliko Srbi ne pristanu na povlačenje svojih težih oružja do jedne određene tačke. Pristali su pred krajem ultimatuma i od onog trenutka gađanje Sarajeva se puno smanjilo, što se može smatrati kao početak puta ka završavanju rata.

1995. godine međunarodne snage su se suprotstavile vojsci Republike Srpske. Srpske snage su napale jednu tačku za skupljanje oružja koja je bila pod zaštitom Ujedinjenih nacija, što je NATO snage navelo na udare avijacije na skladišta oružja bosanskih Srba. Srbi su pokušavali spriječiti te napade uzimanjem taoca vojnika Ujedinjenih nacija, ali u napretku sukoba vojska Republike Srpske morala se postepeno povlačiti. Grijanje i opskrba strujom i vodom su se vratili u grad.

Poslije genocida u Srebrenici i poslije drugog masakra na Markalama 28. avgusta 1995. godine gdje je ubijena 41 osoba, međunarodna zajednica je bila prisiljena da reaguje. Krajem avgusta 1995. godine NATO avioni su počeli bombardirati srpske položaje u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj. Istovremeno "Rapid Reaction Force" Ujedinjenih nacija pod zapovjedništvom Velike Britanije i Francuske gađa srpske položaje oko Sarajeva minobacačima sa Igmana. U oktobru 1995. godine sklopljeno je primirje i kasnije te godine Dejtonski sporazum je Bosni i Hercegovini i Sarajevu donio mir.

U sklopu s Dejtonskim sporazumom, Sarajevo je poslije rata podijeljeno u dva dijela. Jedan dio pripada novoformiranoj Federaciji Bosne i Hercegovine i u njemu se nalazi vlada države i vlada Federacije, a jedan dio (istočni) pripada entitetu Republika Srpska. Granica između ta dva entiteta je na Dobrinji kod aerodroma.

Iako je tada slijedio jedan period stabilizacije i normalizovanja, bosanska vlast je tek 29. februara 1996. godine opsadu Sarajeva objavila završenom.

Tokom opsade ubijen je 11.541 građanin, (od toga 1.601 dijete) a bilo je 50.000 djelimično i teško ranjenih. Broj stanovnika se pri kraju opsade 1995. godine smanjio na 250.000.